 |
| Prepisy jasno określają w jakiej odległości i przez jaki czas można jechać za innym triatlonistą. |
Podczas zawodów na dystansie ½ Ironmana w Gdyni ludzie
masowo draftowali. Dla niewtajemniczonych – oszukiwali jadąc na rowerze w
grupie. W regulaminie zawodów było to wyraźnie zabronione. Peleton zawsze
pojedzie szybciej niż pojedynczy kolarz. Dobitnie widać to choćby podczas
transmisji z Tour de France. Na mniej istotnych etapach peleton zazwyczaj daje
pohasać uciekinierom żeby w odpowiednim momencie przycisnąć i pozbawić ich
złudzeń. Raz jeszcze to napiszę – jechać w grupie jest łatwiej, kręci się szybciej,
mniej energii kosztuje nas pokonanie trasy.
Marcin Konieczny – legenda, autorytet, człowiek, który normalnie
pracując zawodowo złamał właśnie 9 godzin na pełnym dystansie Ironmana (3,8km
pływania/180km roweru/42,2km biegu) nazwał takie zachowanie wprost – oszustwem:
Otóż Szanowni Państwo, czas przestać narzekać na sędziów, trasę,
drafterów, nieuczciwie jadących. Czas zacząć patrzeć na siebie. Po tych
zawodach mogę stwierdzić, że mało mam znajomych, którzy nie jechali w grupie.
Nie wnikam z jakiej przyczyny i motywacji. JECHALIŚCIE. Każdemu to
powiedziałem. Tylko jeden miał JAJA żeby za to przeprosić. Nie mnie. W ogóle.
BO TO WSTYD! Co z tego, że złamałeś w niedzielę 5h, co z tego, że zrobiłeś mega
4:32 czy 37, albo inne kilkanaście minut życiówki. OSZUKIWAŁEŚ! Po co wydawać
kilkanaście tysięcy na karbon. Lepiej wydać kasę na lusterko, żeby kontrolować,
czy nie jedzie sędzia.
Cały – znakomity artykuł tutaj.
Boli pewnie wielu, choć nikt się teraz publicznie nie
przyzna. Każdy oszust znajdzie tysiąc argumentów od nieśmiertelnego „inni też
tak robili” począwszy. Co nie zmienia faktu, że oszukali. Innych, ale przede
wszystkim samych siebie. A zawsze podkreślam – w amatorskim sporcie – jedyny zawodnik,
z którym naprawdę się ścigasz jesteś Ty sam.
Zaczyna się od ścinania krawężników na biegach ulicznych.
Skoro organizator nie powiesił taśmy, nie postawił sędziego – to znaczy, że
można. Serio – coś takiego usłyszałem na moim pierwszym Biegu Chomiczówki. Na
tych ściętych krawężnikach na dystansie 15km zyska się ze 100m. 15 sekund? 20? Na
Piaseczyńskiej Mili Konstytucyjnej w tym roku wielu zawodników skróciło sobie
trasę chodnikiem. Zyskali w sumie z 50 metrów. Ale na dystansie 1600 metrów to
już sporo – kilka miejsc.
Kusi. Cholera, kusi. W tym roku na jednym z charytatywnych
biegów walczyłem o wysokie miejsce. Zdarza mi się to niezwykle rzadko. Przed
wejściem w ostatni zakręt miałem 5 metrów straty do zawodnika przede mną.
Mogłem ściąć i wyskoczyć mu zza pleców na ostatnią prostą. Pewnie bym wygrał z
nim w ten sposób. Ale przegrałbym ze sobą. On mógłby być wściekły na mnie, ale
może już nie spotkalibyśmy się na zawodach. Z samym sobą, ze świadomością, że
oszukałem – stawałbym na każdym starcie.
Kilka lat temu byłem świadkiem cudu sportowego. Osoba, która
3 tygodnie wcześniej z trudem pokonała półmaraton w 2:30 – na pełnym dystansie
zrobiła 4:18. Na półmetku zameldowała się po 1:48. Kosmiczny progres? Z punktu
widzenia fizjologii wysiłku, treningu – niemożliwe. Możliwe jeśli dodamy fakt,
że czip pierwszy raz zameldował się na 21 kilometrze właśnie. Na żadnym wcześniejszym
punkcie kontrolnym (start, 5km, 10km) nie było międzyczasu. Nie udało się również
odnaleźć osoby na filmiku z kamery stojącej na 5-tym kilometrze. Nabrałem
wówczas obrzydzenia do osób, które w imię nie wiem jakich wartości broniły tej
osoby. Oszustwo dla mnie było oczywiste. Ale widać ktoś musiał popisać się „sukcesem”.
Niestety – ja nie kupuję wersji o świeżości, możliwościach itp. Podczas prób
wyjaśnienia sytuacji zostałem wtedy zwymyślany przez zwolenników teorii, że
skoro sędzia nie widział, to nie ma sprawy. To czysty bandytyzm. Sędzia nie
widzi – nie ma sprawy.
W państwowym liceum nie było przebacz. Jak ktoś cały rok
bimbał – to po prostu nie zdawał. Nie było zależności klient-usługodawca. W
szkołach prywatnych – często nauczyciele boją się radykalnych decyzji. Wpływ klientów,
którzy mogą zabrać swoje pieniądze do innej placówki stwarza patologiczny
nacisk. „Nie obleję Cię, bo mi płacisz pensję”. Mam wrażenie, że na biegach
ulicznych, triathlonach jest czasem podobnie. Sędziom nie chce się wyciągać
konsekwencji, bo klient przeniesie za rok swoje pieniądze na inne zawody.
Przytoczony wyżej tekst Marcina Koniecznego organizator
skomentował na Facebooku słowami:
Ciekawy felieton Marcina Koniecznego o
draftingu podczas Herbalife Triathlon Gdynia 2014
Kluczowe jest tu słowo „ciekawy”. Wspaniale deprecjonujące
wagę tego co MKon napisał. Ot – ciekawostka ze świata. Tu nowy model pianki,
tam galeria zdjęć z finiszu, a tutaj taka ciekawostka – drafting. Tymczasem
mówimy o sprawie fundamentalnej – o uczciwości. Za rok Gdynia – jako pierwsza i
pewnie jedyna impreza w Polsce – będzie miała już oficjalny znaczek Ironmana.
Wielkie wyróżnienie, ale i wielka odpowiedzialność. Z mojego startu w Herbalife
Susz Triathlon (zanim się przeniósł do Gdyni) oprócz miliona wspaniałych wspomnień
pamiętam też wkurw. Ironiczny uśmiech jednej z „gwiazdek”, której zwróciłem
uwagę na drafting. Miała swojego własnego pacemakera na kolarskiej trasie. Gościa,
który brał na siebie wiatr, podawał napoje itp.
Działam na styku sportu i biznesu. Te dwa światy przenikają
się i inspirują wzajemnie. Jedną z wielu uniwersalnych prawd jest to, że na
uczciwych zasadach dalej zajdziemy. Płaczemy, że cytując Strachy na Lachy „żyję
w kraju, w którym wszyscy chcą mnie zrobić w ch.ja”. Ale nieuczciwość innych
nie daje nam prawa do tego żeby samemu też oszukiwać. Choć kusi łatwiejszą
drogą na szczyt. Kant. Imperatyw kategoryczny. W biznesie można oszukać
klienta, partnera, dostawcę. Ale długofalowo – to nie zadziała. W sporcie – podobnie.
Jak trudno jest odzyskać godność i szacunek wie doskonale Mariusz Ujek.
Piłkarz, który został skazany w aferze korupcyjnej w zeszłym roku dostał szansę
w warszawskiej Polonii. Był sercem, mózgiem drużyny. Pomagał i uczył młodych.
Był idealnym przykładem zawodnika, który przekazuje swoje boiskowe
doświadczenie, jest największym wsparciem sztabu w szatni. Ale nawet jeśli
wnosił wiele do drużyny w tle czaiło się pytanie o dawne grzechy.
Szanujmy się Panie i Panowie!
